offline
- kljift
- Legendarni građanin
- Pridružio: 11 Okt 2009
- Poruke: 7070
|
Zbog toga što se radi o relativno jeftinoj ofanzivnoj soluciji u poređenju sa naporima uloženim u dobijanje nuklearnog oružja na primjer, Sjeverna Koreja veoma se fokusirala na sposobnosti sajber ratovanja.
Vojni hakeri, pojedinačno birani sa univerziteta Sjeverne Koreje i obučavani od svoje 17 godine, najtalentovaniji su i najbolje plaćeni ljudi Sjeverne Koreje, a njihove porodice su podignute na viši socijalni status i nagrađene gotovo jednako kao i sami hakeri. Učenici koji završe svoje školovanje kao najbolji u klasi u nekoliko selektovanih osnovnih škola širom zemlje uz izvanredne rezultate pokazane u prirodnim naukama i matematici, “regrutuju” se u elitne Keumseong 1 i 2 srednje škole u Pjongjangu. Širom zemlje biraju se pametna djeca/učenici daroviti u matematici, kodiranju, analitici radi grupisanja u Keumseongu. Posle diplomiranja u Keumseongu šalju se na najbolje univerzitete Sjeverne Koreje pri čemu program studiranja obuhvata i studijska putovanja u trajanju od 1 – 2 godine u Kinu i Rusiju radi utvrđivanja znanja iz oblasti hakinga i drugih tehnoloških vještina.
Sjeverna Koreja proizvela je svoj prvi kompjuter tehnologijom vakumskih cijevi 1965 godine od strane inžinjera obučavanih u Francuskoj. Za kratko vrijeme izbila je ispred Kine i Južne Koreje kod kojih će proizvodnja softvera i hardvera postati dio ekonomskog uspjeha. U početku, kod sjevernokorejske vrhuške, Internet je shvaćen kao prijetnja. No početkom devedesetih, grupa sjevernokorejskih kompjuterskih stručnjaka koja se upravo vratila iz Kine došla je na čudnu ideju da iskoristi Internet za špijuniranje i napad na neprijateljske zemlje. “Kinezi to već rade” – rekao je jedan od njih. Zainteresovala se i vojska, a Partija je 1994 poslala 15 Sjevernokoreanaca na vojnu akademiju u Pekingu da nauče sve o hakovanju. Kada su se vratili, formirali su jezgro Obavještajne kancelarije za informacije iz inostranstva koja je hakovala web sajtove, penetrirala fajer volove i skupljala informacije. Zbog toga što je Sjever imao samo nekoliko konekcija sa spoljnim svijetom, hakeri su radili većinu svog posla u Kini i Japanu. Vojska je počela sa obukom kompjuterskih ratnika 1996 godine, a dvije godine kasnije formirana je Jedinica 121, glavna jedinica za sajber napade.
Postali su poznati po (nedokazanom) hakovanju Sony Pictures Entertainmenta zbog filma “Intervju” ali su njihove prave mogućnosti i dalje pod velom tajne.
Po Jang Se-yul, sjevernokorejskom prebjegu koji za sebe kaže da je bio haker Kimovog režima, Sjeverna Koreja zapošljava oko 1,800 hakera u svojoj najvećoj jedinici za sajber ratovanje, Jedinici 121 koja se smatra jednom od najelitnijih jedinica sjevernokorejske vojske – po Rusima i Amerikancima označena kao treća najveća sajber jedinica na svijetu. Obučavaju se na vojnom Amrokgang koledžu kompjuterskih nauka ili na Fakultetu za automatizaciju opasani bodljikavom žicom. Mirim Univerzitet proizvodi većinu hakera koji se angažuju u Jedinici 121. Radi se o veoma konkurentnom programu studiranja gdje se za svaku klasu uzima po 100 najboljih studenata od 5.000 aplikanata. Svakog dana pohađaju po 6 časova u trajanju od 90 minuta učeći različite jezike kodiranja i operativne sisteme od C do Linuksa. Mnogo vremena se provodi i u raščlanjivanju Majkrosoftovih programa poput Vindovs operativnog sistema i traženju načina za napad na kompjuterske IT sisteme neprijateljskih zemalja poput Južne Koreje i SAD. No ključni princip je u razvoju sopstvenih hakerskih programa i kompjuterskih virusa bez oslanjanja na programe već izrađene u “spoljnom svijetu”. Smatra se da su sjevernokorejski hakeri jednako dobri ako ne i bolji od top programera u Guglu i CIA.
Diplomci sa Mirima raspoređuju se u jedinice za sajber ratovanje radi vođenja sajber napada, istraživanja i razvoja napadnih metoda poput Distributed Denial-of-Service napada.
Obučavanje prosječnog sjevernokorejskog hakera od dana kada je angažovan može da potraje i do devet godina. Jedinica 121 i druge, manje jedinice za sajber ratovanje rade pod kišobranom Generalnog Biroa za Izviđanje, elitne špijunske agencije pod upravom vojske. Sjevernokorejski hakeri žive i rade po čitavom svijetu. Radi se o sofisticiranim profesionalnim hakerima rasutim u različitim grupama zavisno od fokusa same grupe, odnosno zemalja koje uzimaju na nišan – SAD, Južna Koreja i Japan. Jednom kada ih rasporede u date grupe, hakeri provode skoro dvije godine putujući u zemlje – ciljeve grupe gdje se isključivo bave proučavanjem lokalnog Interneta, jezikom i kulturom. Jedinica 121 je zadužena za onesposobljavanje komande, kontrole i komunikacije Južne Koreje u slučaju rata, dok je Laboratorija 110 specifično namijenjena ciljanju južnokorejske telekomunikacione infrastrukture, po kazivanju Egle Murauskaite, specijaliste američkog National Consortium for the Study of Terrorism and Responses to Terrorism. Osim sabotaža bave se i špijuniranjem protivnika.
Generalni Biro za Izviđanje raspoređuje hakere koji rade u tajnosti u Kini, Rusiji čak i u Evropi, gdje glume “programere” sa namjerom učenja razvoja novih komercijalnih programa koji mogu biti prodati na tržištu. No njihova stvarna misija je razvoj napadnih programera za dejstvo po dodijeljenim im regionima tako da oni raspoređeni po Evropi angažovani su za dejstvo po zemljama NATOa.
Sjevernokorejski veliki susjed i saveznik je čvorište hakerskih aktivnosti odakle sjevernokorejski hakeri rade godinama. Sjeverna Koreja i Kina zajednički vode Chilbosan hotel i lance restorana u Šenjangu u kojima sjevernokorejski hakeri žive i rade u Kini. Radi se o luksuznom hotelu/napadnim bazama u Šenjangu koji je na tri sata od sjevernokorejske granice odakle Jedinica primarno dejstvuje. Ovi hakeri su trenirani od strane kineskih i ruskih eksperata. Sjeverna Koreja se uglavnom konektuje na internet preko kineske mreže, tako da su Kinezi u mogućnosti da ih odsijeku. Obamina administracija tražila je od Kine pomoć u redukovanju ili eliminaciju sjevernokorejskih mogućnosti, ali je ostalo nejasno da li je Kina odgovorila na ovaj zahtjev pošto dvije zemlje obično nišane jedna drugu u sajber prostoru.
Prema dostupnim podacima, sajber napadi nikada se ne izvode iz same Sjeverne Koreje jer bi takvi napadi bili lako praćeni i vodili bi do nekoliko kompjuterskih centara ili univerziteta koji imaju pristup internetu u izolovanoj zemlji.
Sjevernokorejski hakeri se povezuju sa mnogo napada u zadnjih 10 godina. Hakeri Sjevera često nišane Jug. Zatvorili su mnoge južnokorejske sajtove sa direktnim pobijanjem ili servisnim napadima sa kojima su preplavljivali web sajtove do tačke pucanja pod svojom težinom. Ukrali su milione dolara varajući južnokorejski najomiljeniji hobi: kompjuterske igrice. U jednom orkestriranom napadu, marta 2011, oborili su 40 južnokorejskih web sajtova, uključujući i sajt predsjedničke Plave kuće, Nacionalne Obavještajne Službe i dva masivna pretraživačka endžina.
Sjevernokorejski hakeri penetriraju kroz američke vojne sisteme češće od napadača iz drugih zemalja, uključujući Rusiju i Kinu.
Sa relativno malo resursa Sjevernokoreanci vjeruju da sajber ratovanjem mogu izazvati haos. Zbog toga se u ovu oblast još od osamdesetih ulaže mnogo. Sjevernokoreanci ga nazivaju “Tajni Rat.” Glavni cilj je napad na centralnu IT infrastrukturu neprijateljskih država, primarno Vlada, i krađa informacija u količini koliko god je to moguće uz stvaranje haosa.
Prema nekim podacima, Sjeverna Koreja umnožila je broj sajber ratnika, a barata se sa ciframa od 2.000 do 6.000 ljudi. “Reče mi jedan čoek” informacije govore o 600 hakera stalno raspoređenih u inostrantsvu u dva tima od 300 hakera. Rotacije se vrše na godinu, ponekad i dvije, a oni koji se vrate u Sjevernu Koreju nastavljaju da rade kao istraživači. Pripreme za sajber ratovanje obavljaju se po svaku cijenu, a lično Kim Džong Un se stara da “najboljim od najboljih” ne fali ništa. Svaki novi program promptno se kupuje i predaje na studiranje hakerima. Namjena sajber divizija je fizička i psihička paraliza Južne Koreje i drugih neprijateljskih režima sabotažama prilikom organizacije vojnih operacija i napadima na infrastrukturu.
Tvrdi se da je od 2004, Jedinica 121 imala pristup do 33 od 80 wireless komunikacionih mreža korištenih od strane južnokorejske vojske. Napad se poklopio sa tajmingom vojnih vježbi održanih sa američkom vojskom.
Tokom 2011 uspjeli su da inficiraju preko 100.000 kompjutera koji su zatim poslužili kao platforma za napad na kompjutere aerodroma u Inčonu. Operacija je vršena korišćenjem on – lajn igrica kao prostora za sajber ratovanje. Napad nije imao većeg efekta ali je ocijenjen kao veoma pametna taktika.
2011, tokom zajedničkih američko – južnokorejskih vojnih vježbi, Sjeverna Koreja demonstrirala je sposobnost ometanja signala sa GPS satelita i ubacivanja lažnih koordinata u signale GPS.
Osim obuke u Kini i Rusiji, hakeri Sjeverne Koreje su 2012 potpisali sporazum sa Iranom o kooperaciji u borbi sa zajedničkim neprijateljem u sajber prostoru. Jedan od motivacionih faktora ovog savezništva bila je i pojava Stuxneta, sajber – oružja kreiranog od strane Izraela i SAD i korištenog za napad na istraživačka postrojenja Irana.
Sjeverna Koreja voli da lansira svoje sajber napade i na važne datume. 4.jula 2009, Sjevernokoreanci su lansirali napad, koji je uključivao denial-of-service operaciju protiv medijskih i vladinih veb – sajtova u Južnoj Koreji i SAD. Napad je uključivao malware koji je obrisao podatke sa hard drives targetiranih mašina. Sličan napad je izvršen od onoga što su istraživači Symanteca nazvali “DarkSeoul gang,” za koga se smatra da je odrađen za Sjevernu Koreju, a koji je napao južnokorejske banke i TV mreže u 2011 i 2013. Napad iz 2013 zamrznuo je ATM mrežu i on – lajn bankarstvo u Južnoj Koreji i spriječio ljude u preuzimanju novca sa njihovih računa. Napad je pogodio 48.000 kompjutera i servera parališući banke na 2 – 5 dana, a televizijske kuće i više (iako je program i dalje emitovan). Vremenski su se poklopili sa sjevernokorejskim zvaničnim prekidom veza sa Južnom Korejom. Tri mjeseca kasnije, na godišnjicu početka Korejskog rata, veći broj vladinih i medijskih kompanija pogođen je malicioznim kodom i denial of service napadima. I dalje se mnogi sajber napadi poklapaju sa mnogim godišnjicama i jubelejima vezanim za Korejski rat i druge datume.
Navodi se da osim malih troškova vođenja sajber rata, isti pruža mogućnost poricanja Sjevernoj Koreji dejstava koje vrši u sajber prostoru uz činjenicu da napadnuta strana i nema mogućnost uzvraćanja istom ili bilo kakvom mjerom.
On – lajn napade moguće je vršiti anonimno, uz mogućnost infiltacije. Ogromna IT infrastruktura Južne Koreje pruža veliki izbor meta, a trgovina I aspekti iz običnog života vezani za internet samo su dio platformi preko kojih sjevernokorejski hakeri mogu da stupe u dejstvo.
Sjevernokorejski hakeri, dobro organizovani i visokostručni imaju sposobnost slobodnog hakovanja u tuđe kompjutere bez ikakvih limita. Upozorava se na mogućnost da Sjeverna Koreja izvrši mobilizaciju svojih hakera za napade na ključne segmente infrastrukture, poput elektrana.
Postoje i tvrdnje da Sjeverna Koreja koristi hakovanje i za krađu novca sa privatnih i poslovnih računa u Britaniji radi pomoći državnom budžetu. Tvrdi se da Sjeverna Koreja intenzivno koristi svoja znanja iz oblasti sajber kriminala radi krađe novca od nacija sa Zapada. Krađe se procijenjuju na oko jednu milijardu funti godišnje.
Prema istraživanjima prezentovanim od strane Hilari Klinton na polju tajnih operacija uvećanja finansijskih resursa angažovana je posebna, tajna jedinica 39. Jedinica raspolaže potencijalom za krađu podataka, softvera, kompanijskih resursa, upotrebu kompjutera u tradicionalnom kriminalu, manipulaciji računima u bankarskom sistemu.
Tu je i potencijal krađe ličnih podataka, krađe identiteta radi kratkoročnih prevara ali i dugotrajnijih operacija. Potencijal postoji i u stvaranju te eksplotacija lažnih web – sajtova kroz on – lajn kocku, igrice…
Internacionalne veze uspostavljaju se preko Rusije, Kine i Orascom Telecom Holdingsa iz Egipta koji razvija infrastrukturu mobilne tehnologije u Sjevernoj Koreji, pa iako označena kao izolovana nacija, Sjeverna Koreja ima veze i izvan svojih granica.
Prema dostupnim podacima, sajber napadi nikada se ne izvode iz same Sjeverne Koreje jer bi takvi napadi bili lako praćeni i vodili bi do nekoliko kompjuterskih centara ili univerziteta koji imaju pristup internetu u izolovanoj zemlji.
|
