offline
- kljift
- Legendarni građanin
- Pridružio: 11 Okt 2009
- Poruke: 7284
|
Napisano: 11 Apr 2013 13:30
Posle kapitulacije u WWII, Njemačka je bila podijeljena na četiri okupacione zone: sovjetsku, američku, britansku i francusku. U svakoj od njih saglasno sa drugim stavom Međunarodnog ugovora od 14. novembra 1944 uspostavljen je "Sporazum o kontrolnom mehanizmu u Germaniji", usvojen od strane SSSR, SAD, VB i Francuske. U svakoj od okupacijskih zona bile su uspostavljene Misije za vezu sastavljene od pripadnika savezničkih armija. Ciljevi Misija bili su koordinacija između Saveznika, razoružanje i demilitarizacija Njemačke, te rešavanje spornih pitanja između saveznika. Svi članovi Misija imali su pravo na slobodno kretanje u svim okupacionim zonama sa izuzetkom zona rasporeda vojnih jedinica, kod kojih je trebala saglasnost viših štabnih oficira savezničkih grupacija na čije se rešenje čekalo od 24 do 72h. Objekti i automobili Misija imali su potpuni “diplomatski status”.
Dislokacija sovjetskih Misija za vezu (SOXMIS):
- pri francuskom Glavnom štabu u Baden - Badenu;
- pri Glavnom štabu britanske Rajnske armije - Bunde;
- pri Glavnom štabu Vojske SAD u Frankfurtu na Majni.
Britanska (BRIXMIS, 31 član), američka(USMLM, 14 članova) i Francuska Misija za vezu (MMFL, 18 članova) bile su raspoređene u Potsdamu.
Posle početka Hladnog rata, Misije za vezu poslužile su za jedinstvenu priliku “legalne špijunaže”. Sa rasporedom na teritoriji potencijalnog neprijatelja članovi Misija prikupljali su obavještajne podatke o rasporedu i borbenoj spremnosti trupa potencijalnog protivnika, vrsti i količini naoružanja, nivou obuke i unutrašnjem stanju. Ubrzo će ovi zadaci postati osnovnom funkcijom uz međusobne kontrole.
Da bi zakomplikovale ovu aktivnost, uključene strane uvele su razna ograničenja, kao što su zone trajne zabrane (19 % Zapadne Njemačke i 40% DDR), privremenih zabrana za vrijeme vojnih vježbi, rastezanje rešenja o dozvoli za putovanje, “sprovodnički automobili” specslužbi i policije za svako od vozila Misija te tablice jarkih boja na svim vozilima Misija za vezu.
Članovi Misija za vezu tokom obavljanja svojih dužnosti bili su suočeni sa povećanim rizicima od saobraćajnih nesreća, nasilnih zadržavanja, prebijanja do otvaranja vatre sa stražarskih mjesta.
Svi pripadnici Misija raspoređenih u obije njemačke države bili su upoznati sa pravnim statusom Misija za vezu naročito u slučaju narušavanja protokola i zadržavanja vozila i članova Misija. Tokom obuke, manevara te prenaoružavanja, Sovjeti su angažovali specijalne timove za zaprečavanje postavljanjem “ježeva”, cisterni, kamiona, oklopnih vozila. S druge strane posade Misija raspolagali su vozilima sa pogonom na sva četiri točka za “probijanje” do vojnih poligona sporednim i seoskim putevima, uređajima za noćnu vožnju, radio vezom, dnevnim i noćnim dvogledima, fotoaparatima, dodatnom svjetlosnom i zvučnom signalizacijom sa efektom “istočnih” vozila, rezačima za skidanje oklopa te hranom prilagođenom uslovima operacija (sa akcentom na supe i tečnosti).
Pošto su vozila bila pod imunitetom bilo ih je moguće zaustaviti jedino fizičkom barikadom, a u slučaju zadržavanja i hapšenja članovi Misija ritualno su ponavljali mantru o pogrešnoj mapi puta, interesovanju za fotografiju, posmatranju ptica i slično.
Američka, britanska i francuska Misija za vezu blisko su sarađivale u procesu efikasnog nadgledanja Grupe sovjetskih vojski u Istočnoj Njemačkoj. Svakodnevno je u zonama u DDR bilo raspoređeno od 6 do 10 vozila sa 20 do 25 članova posada. Nadgledana je uglavnom GSVG, Volksarmee, vojni saobrćaj na putevima i željeznicama, infrastrukturni, ekonomski, politički objekti, te objekti MUPa DDR. Slična izviđanja vršili su i pripadnici Sovjetske Misije za vezu u Zapadnoj Njemačkoj (98% u zabranjenoj zoni).
Smatra se da su Vojne misije za vezu raspoređene u DDR “prihodovale” Zapadu oko 70% tehničkih informacija kao i velik doprinos pobjedi u Hladnom ratu.
Inostrane Misije za vezu prestale su da postoje dan prije ujedninjenja Njemačke 2.oktobra 1990.
BRIXMIS Mission House (1958 - 1990) in Potsdam (Seestrasse).
Dopuna: 12 Apr 2013 13:19
Jedinice KGB u Istočnoj Njemačkoj
Tokom proljećne ofanzive Crvene Armije 1945, nastupale su i jedinice Narodnog Komesarijata Unutrašnjih Poslova (NKWD SSSR). Dok je Crvena Armija nastupala i formirala frontove, jedinice NKVD bile su zadužene za čuvanje zaleđa . Zadaci NKVD protezali su se od čuvanja njemačkih ratnih zarobljenika, uništavanja odmetnutih grupa njemačkih vojnika, suzbijanje izviđačko – diverzantskih jedinica i organizacija (naročito Werwolf) te suzbijanje pljačkaša i razbojnika (naročito iz sopstvenih redova). Ukratko, osiguranje reda i mira u pozadini sovjetskog fronta uz sprečavanje pojave nacističke gerile.
Zadaci NKVD u Sovjetskom Savezu protezali su se od čuvanja javnog reda i mira, saobraćaja i kriminalistike, čuvanja granica, “unutrašnje vojske” (jedinice za suzbijanje pobuna), logora sistema GULAG, logora za ratne zarobljenike GUPVI, vatrogasaca, zaštite vazdušnog prostora (MPVO), pasoši I registracije, itd. uz poslove NKGB.
Završetkom rata, maja 1945, četiri različite bezbjedonosne agencije Sovjetskog Saveza stigle su u okupiranu Njemačku. Kontraobavještajni SMERŠ Crvene Armije, kontraobavještajni SMERŠ Mornarice (jedine bezbjedonosne organizacije potčinjene direktno i samo oružanim snagama formirane 1943, preformirane 1946.). Narodni Komesarijat državne bezbjednosti (NKGB – kontraobavještajni rad, spoljna špijunaža, politička policija, obavještajni rad) preimenovan 1946 u Ministarstvo Državne Bezbjednosti (MGB) te Narodni Komesarijat unutrašnjih poslova(NKVD), preimenovan 1946. u Ministarstvo unutrašnjih poslova (MVD).
Mimo ovih vojnih i civilnih specslužbi formirano je i Odeljenje unutrašnjih poslova sovjetske vojne uprave u Njemačkoj(SMAD), odgovorno za projektovanje i kontrolu njemačkih upravnih vlasti uključujući i policiju.
Po završetku borbenih dejstava u Njemačkoj 1945. jedinice NKVD preuzele su dužnosti demarkacije i utvrđivanja naročito zapadnih granica sovjetske okupacione zone, opšte poslove policije, poslove unutrašnjih organa, čuvanje internista.
Tokom 1946/47 vojna kontraobavještajna služba SMERŠ raspuštena je i integrisana u Ministarstvo Državne Bezbjednosti. Ministarstvo unutrašnjih poslova MVD izgubilo je svoju moć i privremene i paralelne strukture koje su ili raspuštene ili pridodate MGB koji je izašao kao pobjednik iz procesa reorganizacije.
Preostalo ljudstvo MVD od oko 8.000 ljudi počelo je sa procesom povlačenja iz Zone u skladu sa razvojem njemačkih policijskih snaga.
Između 1945 i 1957 različite jedinice NKVD / MVD / MGB bile su stacionirane u Istočnoj Njemačkoj. 01.07.1945, bilo je 11 graničnih pukova, a do 01.01.1947 taj broj je smanjen na 5. Taj broj je gravitirao sve do 1956. uz srazmjerno jake snage raspoređene u unutrašnjosti.
1957. jedinice MVD/MGB “smijenjene” su sa ovih dužnosti, a njihova komandna administracija u DDR raspuštena.
Tokom pedesetih desiće se još nekoliko reorganizacija sovjetskih bezbjedonosnih snaga gdje će mnoge jedinice i zadaci prelaziti put od MVD do MGB. Posle Staljinove smrti Ministarstvo Državne Bezbjednosti (MGB) biće rasformirano i integrisano u MVD, a od 1954. započeće se sa stvaranjem Komiteta Državne Bezbjednosti (KGB) sa formom ministarstva.
Do sredine pedesetih obim sovjetskog bezbjedonosnog aparata na teritoriji Istočne Njemačke značajno će se smanjiti uz prepuštanje ovlašćenja vlastima novoformirane DDR. Shodno tome gotovo kompletne trupe iz sastava MGB/MVD napustiće DDR.
105. puk
105. granični puk NKVD formiran je u opkoljenom Lenjingradu 26. Januara 1942. Njegov glavni zadatak bio je obezbjeđenje “puta života” – trase snadbjevanja opkoljenog Lenjingrada, a snajperske grupe puka sadejstvovale su sa jedinicama Crvene Armije.
Od ljeta 1942. puk se nalazio u sastavu Volhovskog fronta, a od 1944. Baltičkog fronta. Osiguravao je pozadinu sovjetskih trupa naročito tokom operacija ka Rigi i Pskovu. Od ljeta 1944. Puk se našao pod komandom Bjeloruskog fronta gdje je bio angažovan na prikupljanju i interniranju hiljada njemačkih vojnika ostalih iza frontovskih linija posle operacije Bagration. Zatim je puk nastavio sa zadacima hvatanja njemačkih agenata i radista ostalih u Bjelorusiji i Ukrajini nakon povlačenja Vermahta.
Marta 1945. 105. puk je marširao na Berlin u sastavu 1. Bjeloruskog fronta maršala Žukova. Puk je bio zadužen za čuvanje pozadine, sprovođenje njemačkih zarobljenika te čuvanju mostova i energetskih objekata. Krajem aprila 1945. Puk se prebacio u oblast grada Berlina. Jedinica je bila angažovana na zadacima podrške sovjetskim obavještajcima koji su po ličnom naređenju Staljina bili angažovani u “lovu” na Hitlera i glavešine Trećeg Rajha. Tokom tih operacija Puk je učestvovao i u jurišima na Rajhstag i Kancelarstvo. Takođe, puk je obezbjeđivao inžinjerijsku školu u Berlin – Karlshorstu gdje je i potpisana kapitulacija Njemačke 8.maja 1945.
Berlin - Karl Horst, 8 May 1945 - vojnici 105. puka obezbjeđuju zgradu Pionirske škole tokom potpisivanja kapitulacije Njemačke.
Za zasluge tokom WWII 105. granični puk NKVD odlikovan je imenom i ordenom Crvene zastave, počasnim imenom “Riški” uz odlikovanja za 4320 vojnika i oficira.
Posle njemačke kapitulacije, puk sa svoja tri bataljona obavljao je opšte policijske poslove u gradu Berlinu, čuvanje i sprovođenje ratnih zarobljenika uz pokušaje obuzdavanja nevojničkog ponašanja pripadnika Crvene Armije. Tokom 1945. Berlin je bio podijeljen u nekoliko sektora koje su kontrolisale jedinice NKVD.
Od kraja oktobra Berlin će biti podijeljen u četiri sektora. 105. Puk koncentrisat će svoje snage u području Velikog Berlina koji je postao dijelom sovjetske okupacione zone. Osim vojno – policijskih poslova Puk je bio angažovan na zadacima podrške operativnim grupama SMERŠa.
Od 1949. sada već 105. streljački puk unutrašnje vojske obezbjeđivaće administrativne objekte u Berlinu kao i sovjetske građane. Tokom narednih godina veliki dio puka nalaziće se u Berlin-Weißensee, a od 1963. Puk se ponovo “vraća” u Karlshorst.
Do povlačenja sovjetskih i ruskih snaga iz Savezne Republike Njemačke, 105. puk mijenjaće nekoliko naziva ali formacijski broj ostaće isti. Nosiće imena graničnog puka, streljačkog, motostreljačkog unutrašnje vojske, specijalnih snaga KGB, a od 1989. kao 105. posebni odred.
De fakto i de jure radilo se o “pograničnicima” kamufliranim u redovne vojnike sovjetske armije na službi u DDR. Umjesto uniformi i opreme Pogranične vojske KGB korišten je isključivo “asesoar” motostrijelaca. Sumnju je mogla da izazove jedino činjenica da se osim 23. februara (Dan Sovjetske Armije) slavi i 28. maj (Dan Pogranične vojske KGB).
Od 1957/58. posle raspuštanja organa MVD na teritoriji DDR, 105. puk stekao je status samostalne jedinice direktno podređene KGB. Angažovan je na zadacima čuvanja sovjetske ambasade, pomoćnih objekata, rezidenture KGB u Karlshorstu, te drugih objekata KGB u DDR (među njima bila je i kancelarija Vladimira Putina u Drezdenu). Druga glavna aktivnost vodila se na jugu DDR gdje su se nalazila postrojenja rudarske kompanije Wismut sa produkcijom uranijuma. Tokom pedesetih postrojenja su bila pod zaštitom kompletnog puka MVD, a od šezdesetih zadaci su postepeno predavani organima DDR. Posle toga jedinice KGB bile su uglavnom angažovane na poslovima obezbjeđenja transporta uranijuma od Saksonije (DDR) do Bresta, odnosno sovjetsko – poljske granice.
Ceremonijal pripadnika 105. puka KGB
Struktura puka tokom osamdesetih:
Karlshorst – štab, gardijske čete, čete za vezu, servis, pozadinska četa, ABHO vod, podoficirska škola, vojni orkestar;
Berlin-Rummelsburg – jedna mehanizovana četa;
Schneeberg (Sachsen, früher Bezirk Karl-Marx-Stadt): 20. samostalni gardijski bataljon sa četiri čete za pratnju transporta uranijuma uz 11. granični puk u Karl Marks Štatu.
Lični sastav 105. puka sastojao se uglavnom od vojnika na odsluženju vojnog roka u trajanju od dvije godine. Posebno sposobni regruti obučavani su i angažovani na dužnostima podoficira. Oficiri i podoficiri dolazili sui iz Pogranične vojske KGB. Uslovi života 105. puka nisu se razlikovali od uslova u drugim jedinicama Sovjetske Armije. Uprkos specifičnim zadacima i elitizmu pripadnici puka nisu bili privilegovani.
Nakon ujedinjenja Njemačke 1991. i posle 46 godina kontinuiranog prisustva na germanskom tlu naređeno je povlačenje. Dana 28.04.1992 poslednji vojnici napustili su Berlin uz smjenu straže kod ruske ambasade. Jedinica je došla do Ukrajine gdje je angažovana na zaštiti te tada već novoformirane države. Prvi garnizon smješten je u gradu Lavovu, a kasnije je jedinica prešla u Černjigov. Tu se sada nalazi muzej jedinice.
105. puk ne treba mješati sa sovjetskom Berlinskom brigadom koja je takođe bila stacionirana u Karlshorstu ali kao dio redovne vojske na zadacima zaštite i podrške.
Dopuna: 17 Apr 2013 1:06
443 радиотехнический батальон и 218 отдельный центр радиоэлектронной разведки боевое дежурство гора Броккен.
Дисдорф
(1800 metara od bivše granice DDR - SRN) 383.ОРТБ 1987g. reorganizovan je u 702. samostalni centar РЭР
Kupola sa metalnim ramom imala je visinu od 78 metara, sa prečnikom 15 metara (na vrhu gdje su se nalazile antene), dok se u unutrašnjosti kupole nalazio lift. Njemačko stanovništvo objekat je nazivalo i "Кафе Москва".
Objekat je demontiran i uništen devedesetih.
|
), ti plaćaš što te bombardujemo i rasturamo, a kad te osvojimo (...) ima da ti naplatimo sve desetostruko u nedogled...
