|
U Južnom Vijetnamu, na Mekongu i njegovim pritokoma, SAD i sajgonski režim koristili su se nekolikim tipovima topovnjača, koje su se nalazile u sastavu rečnih jurišnih grupa.
Rečne topovnjače tipa LCS i LCI iz sastava američke flote imale su uspeha i u indokineskom ratu, u sastavu francuske rečne flotile. Desetak tih brodova nalazilo se i u sastavu sajgonskog režima.
Deplasman im je bio 230 tona, dužina 50 m i gaz 2,5 m. Bili su to vrlo žilavi brodovi - neki od njih su više puta nailazili na mine. Ti brodovi su građeni tako da se mogu nasukati pramcem na obalu.
Rečne topovnjače LSSL bile su naoružane poluautomatskim topom kalibra 76 mm, s ručnim pokretanjem , dva dvocevna topa 40 mm, dva minobacača 81 mm i 12 topova od 20 mm i PAM 12,7 mm.
Posebno je zanimljiva rečna topovnjača koja je, u stvari, modifikovani eskortni razarač iz sastava rezervne flote, koja ima 50 takvih brodova. Ti brodovi gaze pet metara, ali je njihov gaz smanjen na skoro jedan metar skidanjem pojedinih nadgrađa i opremnih delova.
Brodovi su naoružani jednim topom 127 mm na pramcu i na krmi, kao i većim brojem topova 40 mm. Skidanjem nadgrađa dobijen je prostor za montiranje minobacača kalibra 120-180 mm i 4 do 5 mitraljeza 7,62 mm ili adaptiranih topova tipa "Vulkan", kalibra 20 mm. Od postojećeg protivpodmorničkog naoružanja zadržan je "JEŽ", koji se koristio kao sredstvo za uništavanje na dnu ležećih mina.
Pošto se upotreba tih brodova planirala do tri dana, nije bilo potrebno za posedovanjem velikih brodskih skladišta i tankova za gorivom, pa su te prostorije ispunjene penom koja je sprečavala plavljenje u slučaju oštećenja. Pojedine prazne tankove i prostorije namerno je plavila posada.
Ovakve topovnjače su predstavljale jaku snagu u uslovima kakvi su vladali na Mekongu, ali su im snage FNO lako parirale, koristići se zaprečavanjem minama, postavljanjem zaseda i stalnim praćenjem njihovog kretanja.
|
!Koliko je brojila posada?
