|
Oko 1895. godine radnici razvojnog biroa fabrike Mauzer, Fidel, Fridrih i Jozef Federle, konstruisali su poluautomatski pištolj na principu kratkog trzanja cevi. zatvarač oružja bravio se specijalnim klinom koji je padao u vertikalnoj ravni.
Kako je oružje patentirano pod imanom fabrike, pravi konstruktori brzo su pali u zaborav; pištolj je svetsku slavu stekao pod nazivom Mauzer C-96 (C od Construction).
Mauzer C-96 bazirao se na municiji 7,63 mm a punio se iz rama sa 6, 10 ili 20 metaka.
Tokom Prvog svetskog rata za nemačku armiju razvijena je i verzija u kalibru 9 mm.
Mauzer je u više navrata pokušavao da svoj pištolj proda srpskoj vojsci. Ali, minimalne količine tog oružja nabavljene su samo za komitske jedinice koje su operisale u turskoj pozadini. Interesantno je da se za iste pištolje 1915. godine odlučila i Austro-ugarska monarhija.
Nakon rata, Mauzerov pištolj su za automatsku paljbu prilagodili inženjer Nikl (M-1930) i Karl Vestinger (M-1932).
U komercijalnim katalozima to automatsko oružje vođeno je pod rednim brojem 712 pa se danas smatra da je to bila i njegova oficijelna oznaka.
Ima nekih indicija da je Kraljevina Jugoslavija naručila 100 automatskih Mauzera s izmenjivim setom cevi u kalibru 7,65 i 9 mm.
Jedno je sigurno, da su i Niklova i Vestingerova konstrukcija zaštićene u patentnom zavodu u Beogradu.
Oktobra 1934. godine, u Marseju, iz Mauzera M-32, serijskog broja 7391, ubijen je kralj Aleksandar Karađorđević.
Tokom Drugog svetskog rata, to oružje nosile su neke specijalne jedinice nemačke armije (policijske snage, Waffen-SS).
Josip Broz Tito je posedovao jedan od zaplenjenih automatskih Mauzera, oružje sa serijskim brojem 5019.
Taktičko-tehnički podaci za Mauzer "Schnellfeuer" M-1932
Kalibar: 7,63 mm (7,63x25 mm).
Dužina cevi: 139 mm.
Dužina pištolja: 298,5 mm.
Broj žlebova: 4
Masa pištolja: 1780 grama.
Broj metaka: 10 ili 20 metaka.
Početna brzina zrna: 425 m/s.
|
