offline
- IlijaZ
- Počasni građanin
- Pridružio: 05 Maj 2013
- Poruke: 742
|
Azerske grupe na prilazima Šuši nisu nikakva super tajna niti nešto nepoznateo, kretale su se danima u tom pravcu i naravno da su Jermeni znali za njih. Harčenko iz ANNA News je uspio da snimi jednu od tih grupa u onoj reportaži prije zadnje bitke za Šušu, drugog ili trećeg novembra. Snimio je i reakciju Jermena kad su uočili Azere kako se kreću po grebenu iznad njih, povukli su se ekspreno i izbjegli kontakt i borbu. Kasnije su prikazani snimci sa jermenskih bpl na kojima se moglo vidjeti kako jermenska artiljerija gađa neke od tih grupa artiljerijom ali veće štete po Azere nije bilo.
Bitka za Šušu je prelomljena mnogo ranije, kad su Azeri došli pred grad, Jermeni više nisu imali ni čim da ga brane, a realno, nije imao ni ko, obralo se ljudstvo. U reportažama Semjona Pegova, u kojima su na prilazima Šuši svakodnevno satirane azerske, turske i sirijske diverzantske grupe, vidjeli smo dvije Gvozdike, tri stare verzije tenka T-72, jednu Šiljku, tri BMP-2 i nešto minobacača. Nedovoljno.
Bitka za Šušu i Karabah je prelomljena još u ravnici, kad je slomljena jermenska kontra kod Horadiza, odnosno njihov pokušaj da u okruženje uhvate dvije azerske brigade koje su se u pravcu Džabraila probile uz rijeku Araks. Upravo juče se o tom slučaju oglasio S. Babajan koji je potvrdio da je on lično predložio tu akciju, a da su je prihvatili i Gasparijan i Hartunijan, odnosno i vojni i politički vrh. Najbolje što je armija Arcaha imala, i ljudstvo i tehnika, upućeno je u tu ofanzivu. Nešto slično im je na istom porstoru uspjelo '93. U međuvremenu je prošlo skoro trideset godina, suprostavio im se sasvim drugi protivnik i došlo je do sloma ofanzive i skoro popunog uništenja jermenskih jedinica na tom prostoru. Sa obje strane je angažovano oko 25 hiljada ljudi i blizu hiljadu jedinica tehnike i to je najveća bitka ovog rata. Četiri-pet dana kasnije Azeri zauzimaju Hadrut, dva dana poslije i Fizuli te se nakon toga raspada kompletan jermenski južni front.
Narednih dvadesetak dana su ih kljucali manjim diverzantskim grupama te stalnim i žestokim udarima artiljerije, avijacije i bpl. Sve je završilo 10. novembra zauzimanjem Šuše i azerskim jedinicama na obodima gotovo praznog Stepanakerta.
Kad je rat stao i potpisan trostrani sporazum, krenula je i priča o izdaji, poraz je bio (i još uvijek je) pretežak za varenje i onda se krenulo u traženje krivca i izdajnika. Realno, krivac su sve jermenske vlade od devedesetih do Pašinijanove. Krutost i nepopustljivost u pregovrima je bila odlika svake od njih. Kriv je i jermenski vojni vrh koji je potcjenjivački gledao na protivnika/e osokoljen pobjedom u prošlom ratu i na taj način davao političarima podlogu za krutost u pregovorima. Onda im se desilo da već četvrti dan rata skapiraju kako ovo nije '92. Protivnik je ovaj put dobro obučen, motivisan, odlično uvježban i opremljen vrhunskom opremom.
I tako, šest mjeseci nakon rata, imamo Jermeniju koja odbija da prihvati da su poraženi od jačeg, bolje i modernije opremljenog protivnika već ih je neko izdao i zabio čuveni nož u leđa. Doživjeli su nacionalnu katastrofu, toliku da ni šest mejseci nakon rata jermenska strana još uvijek nije objavila tačan broj poginulih, ranjenih, nestalih i zarobljenih. Pretežak je teret na ovoj generaciji Jermena, od spektakularne pobjede devedesetih do strašnog poraza '20. Još uvijek se odbija da prihvati činjenica da poraz nije samo vojni već i politički pa čak i propagandni. Da su azerska nafta, gas i dolari, očekivano, izvojevali pobjedu nad donacijama i protestima jermenske dijaspore i tvitovima Kim Kardašijan i Cher te da zbog svega pobrojanog Azer koji je zaklao starca pred kamerama, teško da će ikad igdje odgovarati za to.
Sa druge strane su Azeri, ovaj put su oni pobjednička strana i puno razumnije se ponašaju u toj ulozi nego Jermeni prije četvrt vijeka. Dodatno modernizuju vojsku, sklapaju se novi ugovori o nabavkama, kupuju se licence za proizvodnju, svi rodovi vojske prolaze kroz ozbiljne i česte vježbe...
Naravno, u razumno ponašanje ne računam folklorne predstave Ilahama Alijeva i hanume mu, a naročito ne onaj prejadni i bolesni muzej sa jermenskim lutkama.
|
